Keuvelend met verliefde kronen...

Keuvelend met verliefde kronen,
Ruisend de een, ritselend de ander,
Zijn beuk en berk gaan samenwonen,
Als lotgenoten van elkander,

In zulk een innige eendracht, dat
Men aan de witte schors moet vragen
Wie of het berkenloof zal dragen
En wie in het najaar 't bruine blad.

Hier even breed, daar even smal,
Stromen hun stammen naar beneden,
Uitwijkend, hunkerend en tevreden,
Geven en nemen. en en al.

Tot waar de saamgevoegde wortel
De strengheid hoedt van 't mijn en dijn,
Alsof met een ontzichtbaar mortel
De grensvlakken bestreken zijn.

Maar lager, diep onder de aarde,
Daar heerst de nijd van 't voorgeslacht,
Dat waterdruppelen vergaarde,
Met harig zuigende overmacht.

Elkaar verdringend, moord beramend,
In zulk een schennis van 't verbond,
Dat elk der wezens zich zou schamen ,
Wanneer 't kon schouwen in zijn grond.

Simon Vestdijk.


Lieve groet Josephine