Was onlangs aan het rommelen op mijn blog en kwam oude post tegen waarin ik een verhaaltje heb geschreven naar aanleiding dat ik iets schreef over spruitjes. Op die dag gingen wij spruitjes eten en terwijl ik ze stond schoon te maken stond ik ze eigenlijk te bewonderen. Zo'n piepklein kooltje met heel veel laagjes over elkaar heen, dan sta ik dat dromerig te bestuderen omdat het eigenlijk heel mooi is om te zien. Enfin . . . . . daar heb ik wel vaker last van hoor, ook bij een fles wijn bijvoorbeeld zie ik in gedachten het hele proces voorbij komen , de groei en bloei, de vruchten, het oogsten en verwerken, en een tijdje later zo'n heerlijke fles wijn. Dan geniet ik drie dubbel van een mooi glas wijn. De intense beleving kun je wel zeggen.
Toen ik het weer las na lange tijd dacht ik, dat spontane Spruitjes verhaaltje ga ik weer eens posten.
Zie hieronder:
* * * * * * * * * * * ** * * * * * * *** * * * * * * *
Spruitje O spruitje wat ben je toch mooi,
Riekend klein knolletje, in wintertooi,
Straks zwelg ik jou vol lust naar binnen,
Maar laat me eerst maar eens bezinnen.
Je bent wel uiterst penetrant,
en kook je met melk, dan niets aan de hand.
Vervolgens stop ik jou in een ovenschaal,
let op, het wordt nu echt banaal.
Dan strooi ik kaas in je malse schoot,
en aanschouw je als een glinsterend bloot.
Zo teder lig je daar op rij,
dat verhoogd de eetlust, althans voor mij.
De aanvang is een zacht ontroeren,
maar jakkes joh, ik moet zo boeren.
Nu is het klaar, de liefde voor jou,
akelig spruitje, ik blijf je niet trouw.
